EEN DOOIE BOEL

Het is triest de olijfbomen te zien die door de mysterieuze bacterie Xylella worden aangetast en afsterven. Olijfbomenpest wordt het ook wel genoemd en dook voor het eerst op in het zuiden van Italië en laten we daar nu net 1300 kilometer doorheen aan het fietsen zijn.

Vanaf Palermo op Sicilië tot kort voor Bari in Puglia, waar we nu zitten. Overal dode of bijna dode bomen. Bomen die soms honderden jaar oud zijn. Af en toe staan ze solitair weg te kwijnen maar meestal zijn het boomgaarden vol met dode bomen. 

De ene boer doet er niets aan en het onkruid staat dan al een meter hoog en een ander zet alles in het werk om de boel te redden.

We hebben gezien dat ze de boom voor 90% snoeien - ook armdikke takken - en een paar takken laten staan in de hoop dat de boom vandaar uit weer gaat groeien. 

Ook dat bomen tot ongeveer een meter boven de grond worden afgezaagd, de stam wordt op een paar plaatsen ingekerfd en er worden nieuwe takjes geënt. 

Hele boomgaarden worden ook gerooid en er worden nieuwe bomen gepland.

Tussen de gesnoeide bomen wordt soms een ander gewas - bv aardbeien - geplant. Weet niet of dit de boom helpt, het een "Klazien uut Zalk" oplossing is of dat de boer hoopt zo nog wat inkomsten te genereren. 

Men - maar ook landbouwdeskundigen in binnen- en buitenland - proberen dus van alles. Maar de hamvraag: redden ze het hiermee? hoe beïnvloed dit de smaak van de olijf? we telen wel maar is de olijf cq de olie wel verkoopbaar? wordt het product wel toegelaten tot de markt en accepteert de consument het wel? Dit allemaal is onzeker. Het is een dooie boel en het zijn barre tijden voor de olijfboer.

Wat ook een dooie boel is zijn de vele leegstaande gebouwen, bouwvallen en onafgebouwde woningen, bedrijfspanden en recreatie voorzieningen. Bij eerdere reizen in Italië was ons dat bij vooral woningen en boerderijen ook al opgevallen en schijnt het vaak een zaak te zijn van erfenis en ergenis. Hier zal het ook wel een financiële zaak zijn. In het kader van economische voorspoed ergens aan beginnen maar niet kunnen afmaken omdat er ergens toch nog een kink zit of zat.

De Italiaanse automobilist laat ook een dooie boel achter. We treffen een spoor aan van dode honden en katten, andere viervoeters en slangen, langs de weg. Het is vaak eerst de geur die ons prikkelt en dan komt het kadaver vanzelf.

En het laatste deel van dit item is wel de meest trieste en gaat over de hoeveelheid bosjes (kunst)bloemen langs de weg, aan de vangrail of bij een monumentje! 

We zijn allemaal kinderen van onze ouders en groeien op door o.a. kopieergedrag. En als je dan ziet dat je vader en vaak ook moeder, met de telefoon aan het oor achter het stuur zit. Vaak geen richting aangeeft en de snelheid alleen aanpast aan de conditie van het wegdek .... dan heb je geen goede leerschool gehad voor het moment dat je zelf achter het stuur mag zitten. Je rijbewijs halen is één ding maar dan begint het leren rijden pas. Dat is in Nederland zo en dat zal hier niet anders zijn. Omgaan met de kracht van een auto, de verschillende weersomstandigheden, andere weggebruikers en je overmoedige ik .... dat is niet eenvoudig. We hebben ze niet geteld,  we gaan ze ook niet tellen, maar het moeten er wel honderd zijn die we tegen zijn gekomen. Soms een jonge vrouw maar meestal jonge mannen tussen de 20 en 30. Soms alleen een bosje bloemen maar vaak ook een in steen gehouwen tekst met foto, kaarsen erbij en speciale voorwerpen van vrienden (schatten we zo in)

Inderdaad, een dooie boel...........

Een volgend verhaal zullen we wat vrolijker insteken!

Ciao Annet en Geert