HOOFDZAKEN

Anouk vroeg zich, na het lezen van de BODYSCAN af (5/7) wat het met het hoofd doet! Dat heeft ons hoofd aan het werken gezet en .... dat is nog niet zo gemakkelijk te vatten. 

Eigenlijk ook wel maar het gaat voortdurend twee kanten op. Die ook nog vaak tegenstrijdig zijn. We hebben geen agenda maar wel een route te gaan. We hebben geen afspraken maar moeten wel fietsen om 10 augustus thuis te zijn. Onze hoofden zijn leeg maar er zijn wel zorgen of we die berg wel halen. Of de fietsen het bij het kraken laten en zo niet of er op tijd een fietsenmaker te vinden is die tijd heeft. Of die camping ook niet het (corona) loodje heeft gelegd. Maar dat zijn allemaal wat oppervlakkige dingen die ons bezighouden. Of kunnen we ze beter minder belangrijk noemen?! 

Wat ons natuurlijk bezighoud is hoe het met de bijna 95 jarige moeder van Annet gaat. Gelukkig zijn haar telefoongesprekken helder en appjes geestig en spitsvondig. Maar ook hoe de wereld in brand staat en wij zitten heerlijk een weekend in het bos op een FKK camping. Geen auto's, geen trein, geen radio, geen .... Alleen kletterend water, suizende bomen en tevreden mensen.

Wat rust in ons hoofd geeft is dat Britt op ons huis past en ons via wattsapp perfect op hoogte houdt wat o.a. de postbode brengt en dat onze nieuw aangelegde tuin voldoende water krijgt. En we zijn blij met WhatsApp die de wereld een stuk dichterbij brengt en houdt.

We hebben geen afspraken maar toch speelt er in ons hoofd zich van alles af: is er brood morgenvroeg, hoe laat gaan we weg, zullen we de tent droog kunnen inpakken, hoeveel kilometer gaan we doen, waar is de volgende camping, wat zijn de openingstijden van de winkels, wat doet de wind, hoe ver loopt de temperatuur op, halen we die stijging fietsend of moeten we lopen (lees: drukken) 

Deze trip hadden we voor vorig jaar bedacht. Ik zou 1 mei met pensioen gaan en 2 weken later fietsen maar. Corona bedierf de pret dus maar een jaar later. En misschien is een jaar later ook wel goed voor het afstand kunnen nemen van je werk van dat moment, maar ook van het werken in algemeen. Begonnen op m'n 21e en stoppen op 66-4. 

Voor Annet is dat anders zij zit er nog middenin maar had in de voorbereiding minder te doen. Ik was toch met pensioen! Maar heeft op haar beurt weer meer en intensievere contacten met haar collega's. En Bram natuurlijk waar ze nu 3 maand niet mee kan fietsen. 

Zo'n fietstocht is in onze ogen een mindset, je gaat voor die dag, die berg, dat stuk oude spoorlijn van 2%, langs dat ene klo... stuk langs een drukke weg. Je gaat ondanks de wind, de temperatuur, regen, hellingen. Het zit in je hoofd en je gaat en het voelt goed. Je voelt je "sterk" Vier jaar geleden hebben we het een werkdag genoemd maar dan niet achter een pc of in de gymzaal, maar op de fiets. En zo zien we het nog steeds, een werkdag.

Het gaat niet altijd makkelijk - en dan komt Coldplay even langs met: "no one said it would be easy" of de eenzame fietser van Bouwdewijn. Ik gooi m'n hoofd er dan tegen, ga even op trappers staan en door. Annet heeft wel eens op de fiets gezeten en tegen de zoveelste heuvel aangekeken en gedacht moet dat, wil ik dat, ik vind het niet leuk zo maar het kicken als je boven bent.

Misschien is dit ook een goed voornemen voor straks als we weer thuis zijn. Zaken meer nemen zoals ze zijn. Meer in het nu leven en minder als dan.... en ja maar.

Natuurlijk is er gemis van vrienden en familie. Vrienden waar we intensief contact mee hebben en familie die je graag ziet en dat speelt dan tijdens een lange fietsdag toch wel regelmatig door ons hoofd.

Maar het besef dat je met zo weinig kunt geeft rust in ons hoofd en maakt je "zen" Eén tas voor kleren, één voor het fietsen, een tentje, een slaapzak en een luchtbed, een fiets en een bankpas en gaan voor 3 maanden. 

Mooi te merken is de rust die Annet kan vinden om te lezen. Ze leest meer dan ooit. Ik dacht er niet aan toe te komen en heb m'n e-reader thuis gelaten en mis het. Had graag "De Schaduw van de Wind" nog een keer herlezen. 

Wat ook rust in ons hoofd geeft is het gebruik van het fietsnavigatiesysteem. Zo af en toe missen we een weggetje of slaan we te vroeg af of is wahoo niet up to date met een wegomlegging, maar in het algemeen volgen we de route moeiteloos. Heel wat anders dan 4 jaar geleden toen we met boekjes werkten en regelmatig de route kwijt waren. Navigatiesysteem zit op mijn fiets, Annet volgt en heeft alle tijd en rust om om zich heen te kijken en te wijzen op: een vogel, een opkappertje, een haas, een bloem, een auto (Jeep Renegade), een boom, een toren enzovoort......en bij een nadere fikse stijging hoor ik achter mij: oe-la-la.

Wat doet het met ons hoofd is de vraag en dat is niet makkelijk te vatten. Je moet als lezer maar een rode draad zien te vinden. 

Tschüs Annet en Geert