DE UIL ZAT IN DE OLMEN

Het mooie van reizen en vooral zoals wij het met de fiets doen, zijn de ontmoetingen. Vaak als we even stilstaan om water te tappen, fruit of brood te kopen of op een bankje wat zitten te eten en drinken, zijn er leuke ontmoetingen. Echte gesprekken kun je het door de taalbarrière vaak niet noemen, maar daardoor juist wel weer interessant. Wij en zij doen dan echt ons best om met Engels, Duits, poco poco Italiano, handen en voeten en goede wil, elkaar te begrijpen. 

Zoals een oudere Italiaanse man die zijn vriend in een fruitzaak hielp. Hij was ruim 50 jaar geleden naar Duitsland vertrokken, daar 10 jaar lang als gastarbeider gewerkt en had nog altijd spijt dat hij terug was gegaan naar Sicilië. Alles is hier kaput en behalve de zon is hier niets!

We ontmoeten een Duitse dame van 80+ met een Italiaanse vriendin bij een koffiebar. Zij was heel lang geleden met een Italiaan getrouwd en hadden 40 jaar lang een ijssalon in Duitsland gehad. Toen kreeg haar man heimwee en zijn ze 15 jaar geleden naar Sicilië gegaan en.....daar had ze elke dag spijt van. (Klein)kinderen in Duitsland en zij hier. 

David van nog geen 30 ontmoeten we in een bar en daar wilde hij mij wel even helpen bij het bestellen van wijn. Denk eerder dat hij indruk wilde maken op de Italiaanse schone die achter de bar stond. Maar goed, later kwam hij nog een poosje bij ons staan en ontstond er een leuk gesprek. Hij was Braziliaan en door zijn moeder ten vondeling gelegd. Gelukkig snel en door de juiste mensen gevonden - er schijnt daar levendige handel in organen te zijn!, ter adoptie gesteld en geadopteerd door een Italiaanse familie. Ondanks zijn 30 jaar had hij al enige tijd in Londen, Parijs, New York en LA gewoond, was nu terug en had een B&B. Duidelijk werd wel hoe moeilijk het is om met een kleurtje op te groeien. 

De fietsenman. Laat ik hem Mario noemen. Mario zag ons op grote afstand lunchen in de schaduw van een boom en nam kennelijk een weddenschap aan met zijn vriendin waar wij weg zouden komen. Hij springt met zijn vriendin in de auto en rijdt over het strand naar ons toe - wij hadden net alles ingepakt - maar met brede gebaren, zoals een Italiaan dat kan, hield hij ons tegen en stelde de vraag. Toen wij vertelden dat we uit Ollande kwamen stak hij zijn beide handen omhoog als winnaarsgebaar. Mario had 8 maanden in Amsterdam gewoond en gewerkt, had heimwee gekregen maar ook het idee om iets met fietsen te gaan doen. Hij was een fiets-adventure-zaak begonnen. Wij kregen zijn visitekaartje en we konden hem tot Taranto bellen voor help.

Johnny Depp. Op een enorme grote camping komen we een look a like tegen van Jack Sparrow. Vrolijke kop, zakdoek om het hoofd,  lange haren die er piekkerig onder uit komen en een big smilde. Jack is de zoon en mede-eigenaar en verantwoordelijk voor het horeca gedeelte van camping die zijn opa is begonnen. Een opa die 70 jaar geleden van Sicilië naar Turijn ging om te werken in autoindustrie (Fiat) 50 Jaar geleden de auto's achter gelaten en deze camping begonnen. Dit mega bedrijf - hotel, huisjes, caravans  camping, horeca en entertainment - is nu in handen van Jack en zijn vader. Hij woont met vrouw in kinderen 4 maand per jaar op de camping werkt 3 maand dag en nacht en is 8 maanden per jaar aan het chillen in Turijn en de bergen eromheen. Een ex vriendinnetje uit Eindhoven geeft dit allemaal nog een Nederlands tintje.

De barista van vanmorgen had al herpes als gevolg van stress voor het seizoen dat nog moet beginnen. Trots liet hij zien hoe het systeem bij zijn mercata van koffie, vlees, vis, pizza, suchi en drankjes werkte. Maar nu al zo warm, zo uitzonderlijk en de deskundigen verwachten deze zomer hier temperaturen van 50°.

En dan nu de uil!

Op de kleurrijkste camping ooit ontmoeten we een man die al 35 jaar met een Nederlandse is getrouwd, in Nederland heeft gewoond en nu in Ponte Tresa - waar ik als 16 jarige al kwam, woond. Op de camping verleend hij wat taalhulp voor de oude eigenaar. Later spraken we ook nog zijn vrouw en moeder. De schoonmoeder dus. En toen werd dit duidelijk:

We worden al vanaf Sicilië gevolgd door een hoog schel geluid dat tegen de avond begint. Eerst dachten we dat iemand zijn satelliet aan het richten was maar het bleef maar doorgaan en verplaatste zich ook nog door de bomen of in de lucht? Toen we die avond met elkaar stonden te praten begon het geluid weer. Dat is een uil, vertelde de Nederlands-Italiaanse en de eerste keer dat ik dit hoorde heb ik hem Piet genoemd. De uil zat in de Olmen, heet Piet en het raadsel was opgelost. Piet? Die horen we nog steeds tegen 9 uur, niet in een Olm maar in een soort pine- of dennenboom. 

Er komen vast nog ontmoetingen die het vermelden waard zijn. Dus wordt vervolgd. 

En vandaag, zondag 5 juni onze rustdag, even de tourist uitgehangen, een boot gehuurd en Capo di LLeuca nu echt gerond.

Ciao Annet en Geert.