STRANDLEVEN

We rijden nu 6 weken en ruim 2000 kilometer langs de Italiaanse kust en hebben een aardig beeld gekregen van het strandleven hier. Voor kustbewoners misschien minder bijzonder maar voor ons als zandhazen toch wel.

Er lijkt een heel sociaal gebeuren te zijn, een hele sociale structuur. Van jong tot oud, arm of rijk, dik of dun, in vorm of al lang niet meer in vorm, met een tattoe of met nog meer tattoes, met of zonder cosmetische ingreep, in een hip badpak of één van het jaar nul - en dan bedoelen we niet 2000 - iedereen komt op het strand.

Oud en zeer oud onder begeleiding van zoon, dochter of een mantelzorger voor een dagelijks portie zand-zout-zeewater-zeelucht. Schooljeugd voor hun sportles of sportdag of een toernooitje beachvolleybal op zaterdagmorgen of om gewoon lol te trappen. Iedereen is op het strand. Zelfs als wij vroeg zijn en al voor 8 uur over de boulevard fietsen zijn er de eerste strandgasten zich aan het installeren. En ook wordt de eerste oogst aan schelpdieren al binnengehaald als voorbereiding op het eten van later die dag.

Het eten dat vaak gekocht wordt in een zogenaamde minimarkt. Een kleine supermarkt en het stikt hier er van. We denken dat hier AH To Go is uitgevonden. 

De Italiaanse samenleving lijkt in het algemeen wat chaotisch en willekeurig waarbij de sterkste vaak wint. Op het strand is het precies andersom. Strand is opgedeeld in gedeelten die men pacht of huurt en dan komen de parasols. We hebben er misschien wel een miljoen gezien en dan overdrijven we niet! Die parasols - met per pachtgedeelte een eigen kleur en vorm - worden keurig op een rij, op regelmatige afstand van elkaar geplaatst met links en rechts in "ton sur ton" een strandstoel. In volmaakte symmetrie! Buiten soms jaren oude kleedhokjes en binnen, in het onvermijdelijke restaurantje, oud maar ook hypermodern, vindt een ingenieus reserveringssysteem plaats. Vaak nog op papier en met potlood in te vullen wie waar en hoe laat en hoe lang een plekje heeft gehuurd. De badgast meld zich, betaald en wordt naar de plaats gebracht. Parasol wordt uitgezet en molto divertente. 

Het zand is nu voor ons zandhazen al heet aan de voeten en dan moet de zomer nog beginnen! De oplossing is een houten vlonder van stranttent tot bijna aan de vloedlijn. Denk dat er ook prijsverschil zit in een parasol dicht bij zee of ergens middenin en we denken dat er vaste gasten zijn die min of meer hun eigen plekje hebben. 

De laatste paar meter naar de vloedlijn worden niet bezet door parasols. Dit is publieke ruimte net als om de paar verpachtte delen er ook publieke strand is voor de gewone man en vrouw. 

Een sociaal gebeuren dus maar ook om te bewegen. Hardlopen op of langs het strand is heel normaal maar ook waterlopen is een activiteit die veel wordt beoefend. Tot maximaal je middel in het water en evenwijdig langs het strand op en neer lopen. Vaak langzaam maar soms op een manier die lijkt op aquajoggen. Soms alleen maar vaak samen en maar kletsen. Steentikken is ook populair. Met gezwinde pas langs de vloedlijn lopen tot bijvoorbeeld een strekdam, steen aantikken, 180° draaien en terug en dat meerdere keren. 

Een sociaal gebeuren door de laatste roddels en nieuwtjes uit te wisselen, uiteraard om staande aan de bar koffie te drinken - koffie aan de bar is net iets goedkoper dan wanneer je dezelfde koffie aan een tafeltje drinkt - We denken dat er werkafspraken gemaakt worden en wellicht deals gesloten en romances die beginnen of eindigen. 

Een sociaal gebeuren ook op de boulevard bij bijvoorbeeld te veel zeewind of gewoon om in zwembroek bij elkaar te zitten, te roken, te kaarten, te kletsen. Ook wandelen langs de boulevard in zwempak, oma in bikini achter de buggy met kleinkind of opa op een elektrische step met kleinzoon in blote bast of een groepje meiden van 16 /18 in een moderne outfit en komplete gezinnen met tassen vol. Op de boulevard en aan het strand in bad outfit en een paar uur later in pak achter een bureau. Zien en gezien worden. Alles kan, alles mag en niemand lijkt er van op te kijken. 

Strandleven, een bijzonder leven maar hier heel gewoon.

Her seizoen moet nog beginnen zeggen we regelmatig onderweg. In het zuiden waren ze nog druk met het opbouwen van de strandtenten. In het midden werden de parasols op een rij geplaatst en waar we nu zitten, ergens tussen Rimini en Venetië, begint het seizoen langzaam op gang te komen. Ook worden overal kermisattracties en podia opgebouwd. Gelukkig het is nog geen seizoen! Een seizoen dat rond deze tijd begint, in augustus op zijn hoogtepunt is en half september alweer is afgelopen. Het is dan net een doorlopende zomerkermis en die maanden moet het verdient worden.  Gelukkig is het nog geen seizoen en zijn wij na maandag weg van de kust.

Ciao Annet en Geert.