Ontmoetingen en begroetingen

Fietsen en mensen ontmoeten dat gaat bijna vanzelf!
In Engeland natuurlijk in de pub waar een groot deel van het sociale leven zich afspeelt en de mensen oprecht belangstelling voor je hebben en voor je prestatie. Maar waar we ook zijn, bij een verkeerslicht, bij de bakker, op een terras of gewoon op het moment dat je midden in het dorp bij een kerk een broodje zit te eten. Ook dan stappen er mensen op ons af en willen weten waar we heen gaan en waar we vandaan komen. Nederland wordt dan steenvast geassocieerd met Amsterdam en Ajax en in mindere mate met PSV en Feyenoord maar ook als we Zwolle zeggen is er ook soms een link naar PEC.
We fietsen grotendeels langs beschreven routes en zijn daar beslist niet de enigen en kan het zijn dat je meerdere dagen de zelfde mensen tegen - lees: voorbij - kunt gaan. Vandaag nog een stel uit Kiel die we al vanaf zondagmorgen zien en vanmorgen hebben we er maar eens een gesprekje mee aangeknoopt. Maar ook een jonge leraar uit Toulouse die inmiddels ons al foto's heef gemaild. Een jonge Rus die zich afvraagt waarom we in Frankrijk fietsen terwijl Nederland zo'n geweldige infrastructuur heeft. En ..... ga maar door.

Ontmoetingen beginnen met begroetingen en daar is nog wel wat over te zeggen. Hoe dunner bevolkt hoe, relatief gezien, meer er gegroet wordt. Hello in Engeland, bonjour in Frankrijk, ciao in Italië, in Zuid-Tirol beslist geen ciao maar gruss gott of servus net zoals in Oostenrijk en Zuid Duitsland.
Wordt het drukker dan wordt er minder gegroet en de eersten die afvallen zijn de elektrische fietsen! Daarna de fietsers zonder bepakking gevolgd door fietsers met alleen achtertassen - die gaan van hotel naar hotel. Fietsen met 4 tassen en een opbouw blijven elkaar groeten en er worden handen opgestoken. Er is een groep die veel respect voor ons heeft en dat is de wat oudere wielrenner. Zo wel bij het tegemoet komen als in het voorbij gaan klinken vaak waarderende woorden. Dit in tegenstelling tot de vrouwelijke wielrenner die vaak niets zegt. Moet daarbij wel zeggen dat Annet wel wat meer en vaker wordt aangesproken. Zo ook door de mama van een Italiaans berghotelletje, die haar dochter onze tocht liet vertalen en Annet daarna moederlijk op de schouder klopte en een soort schietgebedje deed.
Maar goede ontmoetingen en begroetingen beginnen bij jezelf en daar hebben we allebei geen moeite mee. Het zijn nu al vele mooie herinneringen. Nog 2 weken te gaan.