DE OVERSTEEK

Vanaf een camping bij Mafredonia (11/6) hadden we zicht op het "Parco Nazionale del Gargano" een schiereiland of een pukkel halverwege de laars van Italië.

Tijdens de voorbereiding hadden we bedacht deze pukkel met een boot te ronden. Onze (ANWB) kaart gaf met een stippellijn aan dat er een veerdienst was die van stadje naar stadje zou gaan. We konden echter nergens iets van een dienstregeling vinden en navraag leverde bar weinig op. Ja misschien dat er vanaf Vieste een boot ging! Maar Veste ligt al helemaal op de punt en als de wegen op een kaart van 1:800000 zijn wat ze lijken te zijn, dan worden we daar als fietsers met de nodige kilo's, niet blij van. Een tweede optie is er dwarsover, zeker de kortste in kilometers maar in tijd wellicht de langste. Dan de oversteek maar maken door een vallei ergens links eromheen. 

Extra water en proviand mee want het is niet duidelijk wanneer we iets eetbaars kunnen scoren. En dat was maar goed ook. Na 40 km een barretje met cola - altijd goed voor fietsers - en een panini met een dikke laag prosciutto. Maar ook weer een sterke noordwesten wind en die kant moeten we op,  zon en 28°, stoffig, hellingen en kaal. En drukke boeren met combines om de graanoogst binnen te halen. Lekker vroeg hier! Zouden ze 2x kunnen oogsten?

Het landschap lijkt wel een beetje op die in Noord Frankrijk of misschien Oekraïne in betere tijden.

Wij zien het als een oversteek met de blik op oneindig en door....

De Oversteek, vrij naar een roman van Justin Cronin. Niet zo apocalyptisch hoor! Google er maar eens op. Goed boek, hoe het kan gaan als we de aarde verder oproken, malloten hun gang kunnen gaan en en virussen niet in bedwang kunnen houden

Zo erg als in dat boek is het hier natuurlijk niet maar toch....

We kwamen na 74 km uit in Lesina, geen camping te vinden dus een B&B. Met Booking.com is dat tegenwoordig een fluitje van een cent. Stadje niet veel bijzonders maar wel een leuk restaurantje: Hugo, met een enthousiaste jonge chef die speciaal voor ons fietsers een spaghetti schotel met schelpdieren voor mij en voor Annet een risotto met fijn gesneden saucijsjes maakte. Natuurlijk een lokale wijn, een toetje en Italiaanse koffie. Heerlijk en toen werd het pas echt leuk!

Achter ons zaten gasten in het Engels met elkaar te kletsen en duidelijk was dat zij ook onder de indruk waren van de kookkunst van deze jonge chef. We raakten aan de klets. Hij was een chef met een zaak in Nieuw Zeeland. Zij was in Nederland geboren, sprak het met zware tongval, opgegroeid in Engeland en nu samen met haar man - de chef dus - een farm in Nieuw Zeeland waar ze naast hun restaurant mini groenten kweken. Ze waren bezig met een Italië rondreis met als bestemming Toscane waar de chef was ingehuurd om te koken bij een 4-daags huwelijksfeest. Een verrassend gesprek met onverwachte wendingen.

Vandaag weer richting de kust met langs de vangrail enkele wegwerkers, die niet met asfalt bezig waren maar om klandizie te werfen voor het oudste beroep ter wereld (er is geen beeldmateriaal) We hebben wel even naar elkaar gezwaaid, we zijn toch allemaal met onze werkdag bezig!

Nu op camping pal aan het strand. We lopen 5 meter en zitten met onze voeten in het hete zand.

Ciao Annet en Geert